سؤال کردن بهلول آن درویش را (ادامه3)

 قَطایِف: حلوایى است لطیف، قطاب، لوزینه، باقلوا.

صاحب رشد: رستگار، عاقل، خردمند.

سوختن رحم: کنایه از فانى کردن خصوصیت‏هاى خویش. توجه نداشتن به خود. (از پیش آمدها خوشحال یا غمناک نگردیدن).

چراغ عشق... افروختن: کنایه از تسلیم اراده حق شدن.

طروق: یعنی طی کنندهْ طریق

فُروق: یعنی فرق داشتن یا فرق گذاشتن. معنی بیت این است که فرق بین سیر در اوصاف خود و سیر الی الله را هر رهروی نمی داند . 

مرد حق؛به رضای حق شادمان می‌گردد. قضای الهی، اگر عذاب و رنج هم باشد به دهان او شیرین است. انسان کاملی که چنین خوی و نهادی داشته باشد آیا جهان هستی مطیع امر و فرمان او نمی‏‏شود؟ و به‌ قول ابن عربی این انسان کامل، روح جهان است. مولانا می‏گوید: چنین انسان والا‌مقامی ‏چرا باید بنالد و از خداوند بخواهد تا این قضا و بلا را از او دفع کند. مولانا، دعا کردن اهل تسلیم و رضا را در یک صورت ممکن می‏داند و آن در جایی است که دعا هم مشیت و رضای حق باشد؛ نه این‌که دل او برای کسی بسوزد و دعا کند، چون عاشقان حق به چیزی جز حق توجه ندارند. مولانا می‏گوید: عشق، اوصاف و خودی او را نابود کرده است.

در پایان مولانا به این نکته اشاره می کند که: هر گاه سالک در شناخت حضرت حق بدان جا رسد که جز قدرت او قدرتى نبیند، و جز خواست او اراده‏اى را حاکم نداند، خود را صاحب ارادت و قدرت نشمارد و بدان چه او خواهد تسلیم شود، خواست او خواست حق است و اراده حق اراده او. هم چنین مولانا می گوید: هر رهروی فرق بین سیر در اوصاف خود و سیرالی‌الله را نمی‏‏داند و کسی که به این تمییز نائل می شود، سالک واصلی همانند دقوقی است که این بخت و دولت الهی را یافت و در آن پیش رفت.